Het heffingsrecht over een beloning uit een dienstbetrekking als lid van de bemanning van een vliegtuig, dat in het internationale verkeer wordt geëxploiteerd, wordt in belastingverdragen toegewezen aan de woonstaat. Het begrip ‘internationaal verkeer’ omvat in beginsel alle vervoer met een vliegtuig dat wordt geëxploiteerd door een onderneming in een van de landen die het verdrag hebben gesloten. Van internationaal verkeer is geen sprake als het vliegtuig uitsluitend wordt geëxploiteerd tussen plaatsen in de andere verdragsluitende staat. 

Een in Nederland wonende piloot in dienst van een in het Verenigd Koninkrijk (VK) gevestigde luchtvaarmaatschappij claimde aftrek ter voorkoming van dubbele belastingheffing voor de dagen dat hij zijn dienstbetrekking in het VK had uitgeoefend. Volgens Hof Amsterdam behoorden ook die dagen tot het internationale verkeer. Dat betekende dat Nederland het heffingsrecht had over de gehele beloning van de piloot. Het hof heeft het standpunt van de piloot, dat de werkzaamheden aan de grond niet als ‘internationaal verkeer’ kunnen worden aangemerkt, afgewezen. Het belastingverdrag met het VK kent een ruime omschrijving van hetgeen aan de dienstbetrekking moet worden toegerekend. Deze omschrijving biedt ruimte om ook beloningen, die in een wat verder verwijderd verband staan tot de directe uitoefening van de dienstbetrekking als lid van de bemanning van een schip of luchtvaartuig, toe te rekenen aan de dienstbetrekking. Mede gegeven de aard van de werkzaamheden aan de grond kunnen zij aan de werkzaamheden als bemanningslid en aan het internationale verkeer worden toegerekend. Vast stond dat er op die dagen niet uitsluitend is gevlogen tussen plaatsen in Nederland.

De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie van de piloot ongegrond verklaard.